[EVENEMENT] CinemAsia's Power Producers Panel en Jean-Jacques Annaud’s ‘Making of The Last Wolf’

 

Op een winderige donderdagmiddag wisten zo’n twintig mensen, voornamelijk werkend in de filmindustrie, hun weg te vinden naar Kriterion. Voor de aanwezige geïnteresseerde organiseerde CinemAsia een bijeenkomst waar vier internationaal gerenommeerde producenten aanwezig waren om samen het debat aan te gaan. Namens Nederland waren Stienette Bosklopper (Circle Films) en Leontine Petit (Lemming Film) present. Vanuit Zuid-Korea werden de ervaren Oh Jung-wan (Bom Film Production) en Kim Moo-Ryung (Banzakbanzak Film) ingevlogen. Joost de Vries (Lemming Film) fungeerde als gespreksleider.

De vier dames gingen vooral in debat over het co-produceren en het financieren van films. Grote verschillen tussen de Nederlandse en Koreaanse filmindustrie kwamen aan bod en werden op een duidelijke manier verklaard door de experts zelf. Zo kwam naar voren dat de Koreaanse producenten zich louter tot hun eigen markt richten, omdat deze vele malen groter is dan bijvoorbeeld de Nederlandse. Er hoeft dus niet, in tegenstelling tot Nederland, met een buitenlands publiek rekening gehouden te worden: een midbudget film in Korea (± $4 miljoen) wordt zonder problemen gefinancierd én terugverdiend zo stelde Oh.

Hoe anders is dat voor de Nederlandse markt. Bosklopper en Petit lieten hun Koreaanse collega’s versteld staan toen ze hen vertelden dat een gemiddelde Nederlandse film zo’n 10.000 bezoekers trekt. Ook de financiering, die hier vooral via fondsen, overheidssteun en een hoop gebedel verloopt, staat in schril contrast met de Koreaanse manier van financieren, waar de distributeur zorgt voor alle kosten.

Hoewel de Koreaanse filmindustrie vandaag de dag als een van de beste ter wereld te boek staat, bekende Oh Jung-wan toch enigszins bezorgd te zijn over de Koreaanse markt. Elk jaar worden er zo’n 200 Koreaanse films uitbracht, waarvan het overgrote merendeel, volgens haar, absoluut niet de moeite waard is. Door dit enorme aanbod is ze bang vervreemd te raken van het steeds veranderende publiek. 

Het panel eindigde de dag met een gezamenlijke mening dat samenwerking met internationale productiehuizen toegejuicht moet worden. Niet alleen op het gebied van de financiën, maar vooral ook qua creativiteit is er veel winst te behalen met een internationale samenwerking. Oh Jung-wan en haar collega’s verlieten het podium dan ook met het beste advies dat er is: maak vrienden!

Onder het genot van een kopje koffie werd de ingewonnen informatie verwerkt en werd het gretige publiek getrakteerd op een zeer enthousiaste Jean-Jacques Annaud. De 71-jarige kwieke regisseur van CinemAsia’s openingsfilm ‘The Last Wolf’ ging in gesprek met CinemAsia’s eigen festival directrice Lorna Tee en kreeg vervolgens vraag na vraag zijn kant op geslingerd.

Het trouw gebleven publiek kreeg een mooi inkijkje in het filmproces dat deze Oscar-winnende regisseur hanteert. Naast regisseur is Annaud namelijk ook producent en scenarioschrijver. Op de vraag hoe hij deze drie rollen weet te combineren antwoorde hij dat hij creatieve vrijheid belangrijk vindt. Met contracten en het financiële aspect wil hij niets te maken hebben. “Daar heb ik een mannetje voor”, aldus de gevatte Fransman. Het schrijfproces nam een jaar in beslag en werd geschreven met de toekomstige montage al in het achterhoofd.

Dat Annaud aan het creatieve hoofd staat van deze Chinese rolprent is op z’n minst opmerkelijk te noemen. Zeventien jaar geleden raakte de Fransman namelijk in opspraak met zijn ‘Seven Years in Tibet’. De film is op de dag van vandaag nog officieel verbannen in China en ook de regisseur zelf stond lang op de zwarte lijst. Tot zijn grote verbazing werd hij vijf jaar geleden gevraagd door een groep Chinezen die onder de indruk waren van zijn verboden film en van het een kwam het ander.

Vragend naar waar hij met de meeste genoegdoening aan terugdenkt, antwoordde Annaud met zijn crew. Slechts negen Franse vaste medewerkers vergezelde hem naar China. De talloze andere arbeiders hoorde bij het Chinese productiebedrijf. Naast deze aangename verassing, noemt hij dit ook z’n grootste uitdaging. De Chinese werkers wilden maar al te graag getraind worden door de meester zelf, maar hadden vooral in het begin veel moeite met de veranderingen die zij moesten ondergaan.

Tijdgebrek zorgde ervoor dat de honger naar wijsheid van deze unieke filmmaker door het publiek niet volledig gestild kon worden. Enthousiast als hij was, stond hij de laatste vragen met gebaar en al te beantwoorden toen er abrupt een einde aan kwam. Jammer want de Franse filmmaker zat er helemaal in. Al met al kan gesproken worden van een erg leerzame en unieke middag die vooral voor beginnende en reeds werkende producenten in Nederland verplichte kost zou moeten zijn.

(Foto credit: Andreea Zotinca / CinemAsia)