Regie: Park Chan-wook
Cast: Im Soo-jung, Rain e.a.
Young-goon (Im Soo-jung) is een verwarde vrouw die denkt dat ze een cyborg is. Nadat ze zichzelf lelijk verwondt komt ze een psychiatrische inrichting terecht. Tijdens haar verblijf in het gekkenhuis weigert ze te eten en in plaats daarvan likt ze aan batterijen; een cyborg moet immers opgeladen worden. Een van haar mede inwoners is Il-soon (Rain), een jongen die z’n best doet om z’n lotgenoten te helpen door hun eigenaardigheden te ‘stelen’, en hij probeert de rap zwakker wordende Young-goon te redden van een naderende hongerdood.
Met een titel als ‘I’m a Cyborg, But That’s OK’ en een setting in en rondom een gekkenhuis, mag je verwachten dat dit geen standaard rolprent is. En dat is het ook niet. Realiteit en fantasie spelen haasje over, wat bij vlagen tot hilarische momenten leidt. Dat komt vooral door de simpele speciale effecten, die zelfs in 2006 er al verouderd uitzagen.
De kracht van deze Koreaanse film ligt vooral in de bizarheid van haar personages. Vooral de robot/mens combinatie Young-goon en haar tafeltennissende, masker dragende medepatiënt Il-soon zijn een feest om naar te kijken. Zij zorgen ervoor dat het simpele, doch unieke verhaal absoluut het kijken waard is.
Toch is niet alles goud dat er blinkt. Regisseur Park Chan-wook lijkt moeite te hebben om te bedenken hoe de film te eindigen. Het einde voelt wat abrupt en incompleet aan, wat toch een klein smetje is op een verder verrassend entertainende film.Voor iedereen die openstaat voor iets nieuws, is dit een absolute aanrader.
Waardering: 3,5 / 5.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten